Wstyd, Panie prezydencie, wstyd

  W ostatnim swoim wpisie pochyliłem się nad blogiem Pana Koja. Prezydent po kilku dniach był łaskaw ustosunkować się do mojego tekstu. Ustosunkowanie się można streścić w kilku słowach, najbardziej adekwatne jest „a odstosunkujcie się od mojego bloga, piszę o tym, o czym chcę”.
  I w porządku, każdy ma prawo, nawet prezydent, pisać o duperelach. Gorzej, jak ta sama osoba nie tylko pisze o duperelach, ale cenzuruje to, co inni myślą na ten temat. Pierwotnie znikające komentarze uważałem za precedens, coś, co czasami zdarza się małym chłopcom, taka swoista obraza na rzeczywistość. Teraz mam pełną świadomość, kim jest Pan prezydent - jest kłamcą politycznym. Z trudem przychodzi mi pisanie tych słów, ale trudno nie odnosić się do faktów. Jeżeli ktoś jest pozywany w tekście pisanym ręką prezydenta, to ma on prawo do polemiki i wyrażenia swojego zdania, tak jest w cywilizowanym świecie - ale nie w świecie Piotra Koja. W tym świecie ludzi o odmiennych poglądach traktuje się przyciskiem „delete”. Robi to człowiek, który chwali się swoją kartą martyrologiczną, robi to człowiek, który ma usta (albo gębę) pełne frazesów na temat wolności, prawdy i tym podobnych rzeczy Wielkich. Ten sam człowiek obrazuje publiczną debatę powiedzeniem „psy szczekają a karawana idzie dalej", ten sam człowiek, który nie potrafi sprostać krytyce, podaje adresy, na które należy kierować swoje pytania o stan Bytomia. Pytam więc, po co podaje, skoro nie stać go na prostą odpowiedź, a między innymi temu służy blog.
  Dobrze, że Piotr Koj jest jedynie prezydentem, dobrze że jest nim w roku 2010, aż strach pomyśleć, co mógłby zrobić w innych czasach. Wstyd, Panie prezydencie, wstyd.